LIBELLUS II

I

Ēn tibi cor patulum, poteris jam multa vidēre;
quōmodo sit morbus quī mea crūra secat
mox capiēs melius quam multī, callida vulpēs:
ut salvem mēmet tende benigna manum.

II

Suprā mē mundus cecidit, cor frangitur umbrīs,
somnia franguntur, crūra revīncta cadunt,
sed cantūs laetī panguntur in ossibus albīs,
dulciter hic jaceō: trīstis, amātus, egēns.

III

Carminat atque silet calamus, flet, signa recondit
sub pelagō nigrō: tibi vult compōnere laudēs,
dētersīs lacrimīs, tibi vult sōlāmina ferre,
pangere pertrīstī sibi vult sōlāmina mīlle;
tē videō pulchellam nunc, pavefacta puella,
exōrāre meum cor nē tibi lūminis albī
hunc cesset radium tenebrārum maximus hostis.

IV

Albiniae fluviī cupiō contingere flūctūs,
oppositae rīpae lēvia saxa petam;
cōnfluitem tēcum, juvenis pulcherrima vīsū,
dum nōs undātim dīra senecta rapit.

V

In quōdam foliō panguntur carmina linguā
īnsolitā, prīscā: nōn capis atque timēs!
"an mihi nunc pangās?"  mihi dīcis, stulta puella,
ītalicē loqueris: nōn mea verba tenēs.

VI

Vīvus hyperboreōs potuī percurrere campōs,
quam pulchrum dōnum, quam mihi magnus honor!
nōn potuit vīvēns tunc summus Horātius ille,
vātēs magnanimus, mortuus īvit eō.

VII

Molliter in paleā cubet inque forāmine Vulpēs
quae timuit vigilāns spectra maligna diū,
Rēgulus est semper juxtim pugnāre parātus
nam bellae Vulpis nōn timet ille metūs.

VIII

Mox dīcam "valeās, Eurōpa vetusta genetrīx!
mē manet in mundō fīda puella novō"
nōn "valeās" dīcam "semper" nam perdere tusca
perpetuō nōlō, lītora magna, mare.

IX

Cōnfūsē loqueris, dīcam sine mente gorillō
tē similem prōrsus: vix tua verba sonant.

X

Trāns pelagus mittō mea bāsia pūra puellae
quam numquam tetigī, quae mihi semper erit,
multī nōn capiunt, cupiunt sibi semper amātam
quae vīvat juxtim nescia, vāna, loquāx.

XI

Nōn tibi cantōrem cantōrum, Laura, sodālem
vīs, vītās illum, tam placet esse procāx!
nōn cupit ille tuum corpus mulcēre nec alget:
nōn tēcum, teneās, ille coīre cupit!
lingua latīna placet! tantummodo lingua latīna!
hujus sermōnis cūra suprēma viget.

XII

Ēbriola’st Virgō, loquitur mihi dulciter atque
occumbēns somnum vix retinēre potest,
ōribus haec rubidīs ait "es pulcherrimus orbis"
sub siliquae foliīs "es mihi sīdus" ait.

XIII

Ōh, juvenis moriar! nōn jam placet ista senecta
quae procul in tenebrīs prōtrahit ātra manum
imminet et prōdit lentē, cōnstanter in umbrā
mē capiet quondam, ossa vorāre cupit.

XIV

Mollis sub strātīs recubās neque tangeris umbrīs:
es tenerā pellī: pūra rubōre nitet,
frondōsī condunt palmum digitōsque capillī,
vix loqueris, dormīs: tē rapit alta quiēs.
Sīdera mox tangēs, volitāns super helvula tesca,
cojōtēs cānōs, ferriviamque vagam;
ex altō poteris dīvōs spectāre bisontēs
altōs per cactōs currere mente tuā.

XV

Es similis multum, vix possum dīcere līmen
nostrōrum cordum singula parva cavēns.

XVI

Ōlim semper erās tū suēta poēsis Alexis
lēctrīx et fautrīx; fūgit Alexis amor:
nunc neglegis quidquid scrībam! nunc pangere possum
tē longē melius! sīc sibi vult hoc enim.

XVII

Miselle, nocte tū meam petēns malam
īram, pusille; nīl capis, patet!
Mūnus mihī nec ōtior sub arboris
comā quotīdiē! quiēsce nunc!
Semel tibī, Deus velit precor, caput
frūctūs adultulōs ferat, senex!

XVIII

Excoriāta cutis rubefacta ā lūmine fortī
austrālis sōlis mē capit atque rapit,
lenticulāta cutis quam trādidit ipsa triōnum
gēns tibi mē cantat celtica mēque lacit.

XIX

Īnsula mē sūmat viridis per inarbora plāna,
reddat mē muscum, mē terat atque voret.
Ursīnae stēllae glaciātō rīvora summō
lūmine condūcant per mea membra nova.

XX

Nōn hodiē possum propter tua verba maligna
pangere versiculōs, māter amāra, tacē.

XXI

Nigricolor mercāns sēcum fert mīlle colōrēs:
vestītūs variōs, vēla pilāsque rubrās,
caeruleās, helvās, viridēs, gilvās et eburnās;
fert pondus magnum. Mollis harēna micat
dum trānsit lentus rīdēns ad lītoris omnēs
convīvās pavidōs quī neglegunt hoc opus.

XXII

Bella puella silē, tibi subveniat sub amictūs
nocturnōs somnus, cūra maligna fugit!
somnia dē nōbīs cōnāre capessere pulchra
jūnctīs et laetīs, somnia vēra putā.

XXIII

"Dēge diem tōtum mēcum, mī belle poēta."
flēns lacrimōsa mihī dīxit amāta mea,
et minimē capiō quid eī sim, lūmen an umbra?
antithesis vīvēns sum bonus atque malus.

XXIV

Lūna plēna prōdit,
jam ferē vidētur,
ēn! volat levāta,
forsan est deōrum
cochlear relūcēns
jūsculum remiscēns
piscis astrophegnūs.

XXV

Sardiniam didicī cippum genuisse remōtum,
hoc mīror multum, mātris et omnis homō
cui nārrō patulum dīcit sibi saepe fuisse
hoc propter nōmen quod mea māter habet
sīc rīsum parvum nequeō retinēre, revincor, 
sumne magis reliquīs īnscius ipse meī?

XXVI

Quid sum? dīc! mōnstrum? foedissimus atque malignus
sum populō stultō: gurdus inānis ego,
sat doleō miserōs hominēs mē dīcere mīrum
quāvīs mōmentī nūllius hōs faciam.

XXVII

Mēlopepō tibi sum lūcēns, castissima virgō,
sōle rubrō tāctus, tū mihi dulce pirum;
nē tot formīcae comedant pulpamque cutemque
quae circumveniunt tē bene fronde tegam.

XXVIII

Merdifluum rīvum spectā redolēnsque miasma
herbōsī summī cui bene merda favet,
hōs inter flōrēs sine jūre vidēntur adesse
undae tam spurcae! syndicus ipse natet!

XXIX

Dīcēbās jactāns "tibi sint majōra canenda!"
cum canerem nūgās ut mihi nullus honor!
sed semper pangis longissima carmina noctū
bēstiolae parvae plūrima gesta canēns.
Est tibi foeda canis: nīl, vāna poētria, dignī
laudibus aeternīs est et honōris eī,
fac sileās quaesō! nōn possum ferre furōrem!
cōnspuerem faciem sī prope labra forēs.

XXX

Trāns terrās nostrās vīvit mea sāgula docta
fēlīx et saltāns in regiōne suā
tot lautē pāscunt illīc animālia mīra
quae tantum videās sī veniās ad eam.